PËRSËRITJA E STINËVE
Ecim
duke i shkuar pas
kohës.
Vjeshtë.
Gjethe si ar
shkunden
në tufa nga
një erë e lehtë
dhe heshtur
rrëzohen
në tokë.
Nje tjetër stinë
do gjethërojë
pemët.
Ato rriten
formohen
plotësohen
forcohen
dhe gëzojnë
përvit
lulëzimin.
Është rizgjimi,
dhuratë e natyrës,
deri në ditën
e tyre të fundit.
Fatlumet pemë!
Njeriu
tkurret!
Mendimi
lëshohet si gjethet
ngatërrohet
zemërohet
lodhet
e pyet:
Pse jo edhe
ne?
Ne endemi
stinëve
në përshkallëzim
të rrënimit.
k.d.
GJETHET VJESHTAKE
Anashkaloje në rrjedhën që ndante qytetin
dhe ndjeje se, për një çast, nuk ishe e tëra ti.
Gjethet e rëna të plepave, rrëzuar në
dy anët e rrjedhës, kishin realizuar stinën.
Era e lehtë shpupuriste ato gjethe dhe ashtu,
mahnitshëm, krijohej loja magjiplotë e ngjyrave,
ku herë ndriçonte fuqishëm e verdha e ndezur,
herë vjedhurazi ajo merrte ca nga e kuqerremta
dhe e kafta për të dhënë atë mrekulli, që më vonë
do ta shihja të hedhur mjeshtërisht në telajo dhe
do të mrekullohesha deri në marramendje.
Asokohe s’e kisha parë Van Gogh-un tabu dhe,
kur vite më vonë njoha pikturat e tij magjepsëse,
thashë: Mosvallë piktori i madh kishte shkelur
edhe aty?
k.d.