VETMIA
Duhet të jemi shumë të fortë
që ta duam vetminë; duhet të kemi këmbë të forta
dhe një rezistencë të pazakontë,
nuk duhet te sëmuremi,
nuk duhet të trembemi nga hajdutët, vrasësit, nëse na qëllon
të ecim per tërë mbasditen, o ndoshta për tërë mbrëmjen,
duhet të dish ta bësh pa e ndërmendur; nuk ka vend për t’u ulur,
veçanërisht dimrit; me erën që rreh barin e lagur
e me gurët mes plehrave të lagështa e të baltosura;
nuk ka asnje rehati dhe s’ka pikë dyshimi,
përveç asaj që ke përpara tërë një ditë e një natë
pa detyrime, o limite të çfarëdo lloji.
Seksi është një pretekst. Për aq sa janë takimet
- edhe dimrit, rrugëve të braktisura në erë,
mes mbeturinave të përhapura përballë pallateve në largësi,
ato janë shumë - nuk janë veçse çaste vetmie;
më i ngrohtë e i gjallë është trupi i hijshëm
që lyen me farën dhe ikën,
më ftohtë e frikshëm është përreth shkretëtirës së shtrirë;
është ai që mbush me gëzim, si një erë e mrekullueshme,
jo qeshja e pafajshme, o prepotenca e turbull
e atij që mandej ikën; ai merr pas një rini
tepër të re;dhe në këtë është jonjerëzor,
sepse nuk le gjurmë, ose më mirë, lë vetëm një gjurmë
që është gjithnjë e njejta në të gjitha stinët.
Një djalosh në dashuritë e tij të para
nuk është tjetër veç fekondimi i botës.
Dhe bota, kështu, vjen me të; shfaqet e zhduket,
si një formë që ndryshon.Rrinë të pandryshuara të gjitha gjërat,
dhe ti mund të përshkosh gjysmën e qytetit, nuk do ta rigjesh më;
akti është kryer, përsëritja e tij është një rit. Pra,
vetmia është akoma më e madhe nëse një turmë e tërë
pret turnin e tij: rritet kështu numëri i të ikurve -
të largohesh është të ikësh - dhe ajo që vjen mbrapa kërcënon të tashmen
si një detyrim, nje sakrificë për t’u kryer me dëshirën e vdekjes.
Por duke u plakur, lodhja fillon e ndihet,
veçanërisht në çastin kur sapo ka kaluar ora e darkës,
dhe për ty nuk ka ndryshuar asgjë: atëherë, per një grimë nuk ulërin o qan;
dhe kjo do të ishte shumë nëse nuk do të ishte, pikërisht, vetëm lodhje,
dhe ndoshta pak uri. E madhe sepse do të thotë
që dëshira jote e vetmisë nuk do te mund të përmbushej më
e atëherë çfarë të pret nëse kjo, që nuk është konsideruar vetmi
është vetmia e vërtetë, ajo që nuk mund ta pranosh?
Nuk ka darkë, o drekë, o kënaqësi në botë,
që vlen sa një ecje pa fund nëpër rrugët e shkreta
ku duhet te jemi fatshkretë e të fortë, vëllezër të qenve.
Pier Paolo Pasolini
Perktheu Keti Dibra