Keti Dibra - TE DUASH
Të duash,
do te thotë:
të dish të dhurosh
të dish të marrësh
të dish të shohësh
të dish të dëgjosh
të dish të bashkëbisedosh
të dish të qortosh
të dish të kundërshtosh
të dish të thërrasësh
të dish të heshtësh
të dish të presësh
të dish të thuash
të dish të mendohesh
të dish të ndalesh
të dish të nxitosh
të dish të tkurresh
të dish të luftosh
të dish të sprapsesh
të dish të këmbëngulësh
të dish të qeshësh
të dish të lotosh
të dish të vlerësosh
të dish të gëzohesh
të dish të falësh
të dish të fitosh
të dish të humbësh
të dish të vuash
të dish të ndjesh
të dish të drithërohesh
të dish të sakrifikohesh
të dish të ëndërrosh
të dish të mësosh
të dish të dashurosh
të dish të RRITESH!
Të duash është më e vështira gjë
në tërë udhëtimin e njeriut, deri te e mbramja.
Per dashurinë dhe dhembshurinë Carl Gustav Jung ka thënë: "Dashuria është një koncept i shtrirë që shkon nga qielli në ferr, bashkon në vetvete të mirën dhe të keqen, sublimen dhe përjetësinë".
Dashuria është edhe një "kontratë hileqare" e interesit ndërmjet individësh: unë të dua ty, se edhe ti më do mua! Por dashuria bëhet e fortë dhe e qëndrueshme kur amalgamohet me dhembshurinë. Meqenëse njeriu është qenie egoiste, dashuria, jo gjithnjë, mbart dhembshurinë të cilën ai ia rezervon, së pari, vetes. Vetë fjala dhembshuri vjen nga dhembje (dhimbje), një ndjenjë që jo shumëkush e përjeton. Dhembshuria lidhet fort me sakrificën. Dhe sakrifica është ekskluzivitet i nënës, gruas, që lind krijesën e saj, nga trupi i saj, permes gjakut e dhimbjes dhe, për rrjedhojë, e ka të pakushtëzuar dashurinë dhe dhembshurinë. Ndaj dhe dashuria e dhemshuria nuk jane te pranishme te të gjithë dhe nuk kanë të njejtën rëndesë te të gjithë. Nëse dashuria dhe dhembshuria te njeriu, në tërë intensitetin e tyre, do të ishin bashkudhëtare krejt të barasvlerëshme, atëherë dhe kjo botë e trazuar do të ishte një tjetër botë.