Ti, vdekje, përse vonon
të shuash vuajtjen
por agonizon pa vramendje
kur shpejtësi veprimi lypset?
Drithërimë!
Je më e fshehtë se fshehtësia.
Trajtë pa përmbajtje.
E pabesë dhe e mefshtë.
Je vampir, por ndryshe, ti thith
frymë njeriu.
"Kam kohën e pakohë...
asgjë s'më ngut".
Ti s’ditke që agonia
kërkon me ngulm fundin?
Por ti je ligësia.
Je tërë zezona e kësaj bote.
Nëma e tërë rruzullit rëntë
përjetësisht mbi ty!
Ti, frikacake e pështirë,
që vjen si zvarranik
dhe kafshon viktimën.
Ti, hileqare e tinzare,
që nuk vepron siç duhet edhe
në çastin e fundmë të fatkeqit.
Kujt i trembesh ti,
që s'bën në kohë detyrën tënde?
Ti, vdekje, i trembesh vetë vdekjes,
ngaqë s’je e aftë të kryesh në kohë
misionin tënd.
Mëso pak nga jeta, e cila
dhuron e fal.
Fal dhe ti pa vonesë e ngurrim
qetësinë e përjetshme!
Por ti, ti i trembesh jetës
dhe si hajdute futesh
tek ajo me dredhi.
Ti nuk je asgjë!
Je tërë e keqja
që sjell vuajtje në kohëzgjatje.
Je shterpë.
Je errësira.
S’ke për ta njohur kurrë jetën
me tërë ngjyrat e saj,
prandaj kërkon ta zhvasësh
përdhunshëm e dhimbshëm atë,
që kurrë s’mund të bëhet jotja.
k.d.